Dag 8: Kuala Lumpur - Taman Negara

Vandaag zouden we om 9 uur opgehaald worden door de gids en gingen dus op tijd ontbijten. We genoten nog een laatste keer van het enorm uitgebreide ontbijtbuffet. Eenmaal bij de kamer aangekomen werkten onze kamerkaartjes ineens niet meer en nadat we nieuwe gehaald hadden bij de receptie, bleken deze ook niet te werken. De technische man moest er toen bij komen want het slot was kapot. Ik ging intussen uitchecken bij de receptie en bij het afscheid zeiden ze: “Hope to see you again” . Nou, dat hoop ik zeker. Wat een super hotel was dit.

We waren precies om 9 uur beneden met alle bagage en de gids laadde alles in zijn busje.

We vertrokken naar Kuala Tembeling. Dit is de opstapplaats voor de traditionele longtail boot die ons naar één van de oudste regenwouden ter wereld zal brengen: het Taman Negara National Park. 

De rit zou ongeveer 2,5 uur duren. We maakten onderweg een plas stop bij een parkeerplaats en de toiletten zagen  er netjes uit. De gids kocht flesjes water voor ons en blikjes gekoelde koffie. Zelf neemt hij niets vanwege de ramadan. 

Onderweg moesten we door diverse tolpoortjes. Je ziet hier op de snelweg ontzettend veel scooters/brommers rijden. Echt levensgevaarlijk.
De de gids vertelde van alles, o.a. over de Ramadan, dat hij het goed kon begrijpen dat mensen alvast eten haalden en ze het niet erg vonden om direct te kunnen beginnen met eten zodra het tijd was. Dat het eten dan inmiddels koud was maakte niets uit. De dadels die ze krijgen is om de bloedsuikerspiegel snel weer wat op peil te brengen en dadels zijn volgens de islam al jaren de lekkerste vruchten. We praatten over de nepartikelen die verkocht worden in Chinatown en hij zei dat er pas geleden een schandaal aan het licht gekomen was waarbij er plastic rijst was geproduceerd door China waaraan al een aantal mensen overleden waren. Echt bizar. Er schijnen zelfs al nepeieren op de markt te zijn.

Tijdens het rijden merkten we op dat de natuur hier enorm op Costa Rica lijkt, het ligt op dezelfde breedtegraad ongeveer. Hier staan net als daar heel veel palmbomen die gebruikt worden voor de palmolie.

Om half 12 waren we bij het opstappunt in Kuala Tembeling en we lieten twee grote koffers en de rolstoel in de auto staan. Sebastian wilde graag z’n koffer meenemen. Aan de rolstoel zouden we toch niet veel hebben in het regenwoud dus die kon achterblijven. De gids zou naar huis terug gaan en hij komt ons donderdagmorgen weer ophalen.

We meldden ons bij het loket en onze longtail boat zou om half 2 vertrekken en er 3 uur over doen om bij het hotel te komen. We zouden steeds dieper de jungle in gaan. We moesten een soort “permit”  kopen om het National Park in te gaan, je betaalde dit per persoon en per camera.

Nadat we wat gedronken hadden konden we om 13.50 uur dan eindelijk aan boord en we moesten plat op de bodem gaan zitten op een soort kussen. Niet echt comfortabel voor mijn rug.

Maar het was een unieke ervaring en leuk om alles te bekijken onderweg. Het waterpeil stond heel erg laag want het had lang niet geregend en de longtail boat die voor ons vertrokken was, kwam een paar keer vast te zitten. Gelukkig hadden wij een betere kapitein.

Uiteindelijk waren we om 16.45 uur bij het eindpunt en konden we van boord. We hadden allemaal een houten kont van het zitten en ik kon moeilijk opstaan. Gelukkig zorgen ze allemaal heel goed voor me en hoef ik geen bagage te tillen of mee te nemen. We kregen een korte introductie over de verschillende tours die er te boeken zijn en hoe alles werkt. Wij hadden de tour via het hotel geboekt dus konden daar alles regelen.

Met een kleiner bootje moesten we naar de overkant varen want het Mutiara resort is het enige hotel dat echt in het Taman Negara National Park ligt. De overtocht kost 1 ringgit per persoon.

De zware bagage konden we op een soort liftje leggen die omhoog getakeld werd. Zelf moesten we een aantal hoge trappen op. We werden hartelijk verwelkomd met een koele natte doek en een glaasje koude citroen ijsthee.

Na ingecheckt te hebben liepen we naar onze kamers. Dit waren leuke huisjes die naast elkaar lagen vrij aan het begin van het resort. Wij hadden kamers 6 en 7. Later ontdekten we dat één kamer een rolstoelopgang had, netjes geregeld allemaal.

We deden wat boodschappen in de mini supermarkt en kochten o.a. fris, water en wat chips. We zagen een aantal aapjes lopen bij de huisjes maar overal lag voldoende fruit wat uit de bomen gevallen was, dus ze zaten allemaal lekker te peuzelen. Er vlogen veel vlinders rond en we zagen een pauw lopen.

's Avonds gingen we, nadat we ons goed ingespoten hadden tegen de muggen, eten in het restaurant Seri Mutiara van het hotel. Je kunt ook het pontje nemen naar de overkant waar nog meer restaurants zitten. Maar we hadden enorme trek dus bleven we hier. Vooraf namen we saté en watermeloensalade met feta. Als hoofdgerecht hadden we hamburger met patat en Sebastian koos voor de fish and chips.

Het personeel is ontzettend vriendelijk en de manager kwam een praatje maken aan onze tafel. Hij vertelde dat het restaurant nog maar net verbouwd was want er was onlangs een enorme overstroming geweest waarbij zelfs het restaurant helemaal onder water had gestaan.

Op een gegeven moment vloog er een soort pauw het restaurant binnen want alles is open en er zijn geen ramen. Hij vloog richting het buffet en stortte op het servies. Hierdoor viel er heel erg veel op de grond en het was een herrie van jewelste doordat de vogel in paniek raakte.

De wifi zou moeten werken in het restaurant maar helaas hadden we geen bereik en moesten het zonder doen. Is voor een keer wel eens fijn.

Sebastian stuurde Hannelore maar een ouderwetse sms om door te geven dat hij niet kon appen.

Na het eten gingen we terug naar de kamers om te douchen. De badkamer was heel modern, dat verwacht je dan weer niet als je de buitenkant van het huisje ziet. Daarna gingen we t.v. kijken en lezen. Een fijn ontspannen avondje want we waren het allemaal best zat.